Winst pas na moeizame eerste helft gepakt
Veteranen ook (weer) kampioen
55 jaar oud zijn ze gemiddeld. En ze lijken nog lang niet moe. Dat wil zeggen: als het
om handbal gaat. We hebben het over de veteranen van Saturnus. Vijf jaar nadat ze
dachten hun laatste kampioenschap te hebben behaald, flikten ze het kunstje dit jaar
opnieuw. Op zondag 18 maart reden ze – met niet minder dan maar liefst vijf vrouw
publiek en natuurlijk de geblesseerde Ab Dieben en Jan Wolter IJssel de Schepper –
voor de laatste partij van het zaalseizoen naar Spijkenisse. De reis naar de mannen
van HVOS zou niet voor niets blijken te zijn…
Toch was het tot op het laatste moment onzeker of die dag het kampioenschap
daadwerkelijk behaald zou kunnen worden. Dat kwam door een eerder in het seizoen
gestaakte wedstrijd tegen het Wassenaarse Olympia. Het NHV wachtte zeer lang
met de beoordeling van die zaak. Kort voor de wedstrijd tegen het veel jongere
HVOS werd evenwel – terecht – besloten dat de Saturnus-veteranen in de kwestie
geen blaam trof. Zij pakten daardoor alsnog de 2 winstpunten. Winnen zou op 18
maart dus voldoende zijn om medekoploper Savosa met 1 punt voorbij te streven.
15-24 werd het uiteindelijk in Spijkenisse. Maar niet zonder slag of stoot. Want hoe
ervaren ook, de veteranen hadden die dag weldegelijk last van hun zenuwen. Was
een kampioenschap van de ……… klasse dan werkelijk nog zo belangrijk voor
hen? Voor sommigen zeker, luidt het antwoord op die vraag. Maar wat ze in elk
geval allemáál wilden, was later op de middag met opgeheven hoofd de kantine
van Saturnus kunnen betreden. Daar immers zou de huldiging van de kampioenen
plaatsvinden. En die kans wilde niemand van ‘krasse knarren’ zich vanzelfsprekend
laten ontglippen.
De eerste helft van de pot verliep moeizaam. Onderlinge misverstanden in het spel
en irritaties over en weer waren onmiskenbaar van invloed op de cijfers. Toen het
rustsignaal klonk hadden de veteranen daardoor pas twee punten afstand kunnen
nemen van hun opponenten die op papier toch eenvoudig te verslaan moesten
zijn. Pas na de reprimande en de altijd bemoedigende woorden van keeper Ad van
Fessem keerde de rust in het team terug. De afstand werd groter en groter. Totdat
na 60 minuten een verschil van 9 punten op het scorebord prijkte. De terugreis naar
de feestende kantine in Leiden kon met een gerust hart worden aangevangen…