Saturnus DS1 – ODIS DS1
01 februari 18
Gise van den Wildenberg

Het leven van een trainer coach is niet altijd gemakkelijk. Verlies je een wedstrijd, dan moet je de winnende trainer bedanken en feliciteren met de gewonnen wedstrijd. Dit terwijl, in ieder geval bij mij, de wedstrijd nog net zo vrolijk na borrelt als de Krakatau rond 1883. Mijn gemoed wordt er niet echt veel beter van als de collega trainer dan ook nog eens met een vette grijns gaat vertellen waarom zijn team zo veel beter was. Nee, dat is niet plezant, verre van. Mijn kleine teen stoten aan de badrand zou mijn voorkeur hebben boven dit.

Er zijn van die wedstrijdjes waarbij je in de kleedkamer elkaar nog eens aanstaart en zonder er heel veel worden aan vuil te maken, als collectief de beslissing neemt dat de return wel vast en zeker in ons voordeel zal worden afgesloten. Odis uit was er zo een.

Afgelopen zondag was deze return bij ons thuis. Bij het inlopen bleek dat de tegenstander hun eigen muziek heel brutaal in de versterker had geprakt. Dat is voor mij hetzelfde als wanneer er iemand aanbelt, om vervolgens naar de koelkast te lopen en uit het pak melk te gaan lebberen. Meer motivatie kan je mij niet geven voor een wedstrijd.

Ik zal de waarde lezer verder niet vermoeien met een doelpunt voor doelpunt verhaal, of met een “messcherpe” doch hersendode analyse. Neen, ik zal volstaan met wat herinneringen die bij mij boven komen drijven.

Direct na het beginsignaal had de tegenstander, die begon met de bal, een alleraardigst begin- idee. Met een groepje hard naar de verdediging lopen, blok vormen, schutter er over heen en doelpunt. Dat binnen een minuut, was het snode plan. Op de bank groei je een maatje of 2 als die bal vervolgens vol geblokkeerd wordt. Een snelle blik naar de andere wisselbank en vooral de teleurgestelde gezichten bij het mislukken van de meesterzet is echt komisch goud. Het zet gelijk ook aardig de toon van de wedstrijd.

In iedere wedstrijd heb je wel een speler die zijn dag heeft. Ken je toevallig de film “The Avengers”? Er is een legendarische scène waarin een woorden wisseling plaats vind tussen Iron man en Loki. Loki dreigt met de legioenen van de duisternis, maar niet onder de indruk zegt Iron man “but we have a Hulk.” Wij hebben geen Hulk, wel een Floor. Knokkend en zwierend over het veld, in de hoek aanvallen, breaks lopend en scoren. Voor mij deze zondag, de woman of the match.

Als trainer hoop je altijd dat er een positieve vibe is binnen het team. De laatste tijd kan je die vibe bijna aanraken bij ons. Of na een training ook wel ruiken. Maar goed ook, want het bleek nodig. We liepen in het begin vrolijk vier punten uit, maar Odis was wel zo sterk om weer terug te komen en zelfs een voorsprong te nemen. Die kon worden weggeschoten, maar tot vlak voor het eind had het kwartje ook de andere kant uit kunnen vallen. Onze vibe, of Kampfgeist (een door onze oosterburen gebezigde term) was deze keer de beslissende factor.

Blessures kan je oplopen als je sport. Ook bij Ds1 naar het blijkt. Best wel veel zelfs, maar gelukkig zijn de meeste spelers weer heel. Denk je net weer over een geheel team te kunnen gaan beschikken haakt er weer iemand af met een toch zo makkelijk te voorkomen blessure.

Opvallend is wanneer we, zoals je op de foto kan zien, de (bier) beker van de overwinning aan het nuttigen zijn, er iemand geen slok neemt. Bij een dames team is dat reden tot ongerustheid voor de coach. Of eigenlijk alarm fase 1, code roze wolk. En inderdaad, de 9 maanden blessure slaat weer toe.

Wij hopen alle dat deze gewonnen wedstrijd het startsein is voor een mooie en fijne zwangerschap. De eerste proost op het geluk van het prille zomerkind is al geweest. In de kleedkamer, na winst, en vooral erg luidruchtig.

Tot besluit wil ik nog het volgende kwijt: ik verwacht dat we de komende tijd zeker nog wedstrijden gaan winnen en heel misschien nog wel voor een verrassing kunnen gaan zorgen.

Het streven voor dit jaar is natuurlijk fun boven de ranglijst, maar op deze manier winnen smaakt letterlijk naar meer.

Tot volgende week, ik kijk er nu al naar uit.

Door Michiel, coach DS1

Loading...